Oké, hoe staan we er nu voor?
• 100.000 mislukte bezichtigingen - naar boven afgerond
• Kavels en klushuizen bekeken
• Weer eens een nieuwe bezichtiging ingepland
• Direct een bod gedaan
• Bod geaccepteerd
• Hypotheekadviseur
• Bouwkundige keuring
Dan hebben we nu een huis gekocht toch?
Nee hoor! Toen bleek de bouwkundige keuring tóch niet voldoende te zijn voor de bank en moest er echt een kwaaitaalvloerinspectie worden uitgevoerd. Wat een kwaaitaalvloer is kun je lezen in mijn vorige blog. Het blijft wel lang spannend zo, of we nu echt een huis hebben gekocht of dat het feest toch niet doorgaat. In principe is de financiering rond, alleen wil de bank dus zeker weten dat de vloer in orde is. De meneer die de nieuwe inspectie uitvoerde in de kruipruimte merkte meteen wat vliegjes op en hij gaf aan dat er ergens een lek in de riolering moest zitten. Shit (letterlijk), ik heb daar vorige keer nog een vraag over gesteld aan die andere bouwtechnische keurder. Had ik nou maar doorgevraagd...
De vloer zelf zag er picobello uit overigens. Dat was immers hetgeen dat gecheckt moest worden. Hiep hoi, wat een enorme opluchting! In de praktijk duurde dit trouwens allemaal veel langer en was het vele malen spannender dan deze twee zinnen doen vermoeden. Maar goed. Het rapport met bevindingen ging via onze adviseur naar de bank en toen volgde er al vrij snel ‘witte rook’. Yesssss! Nu is het gewoon écht helemaal officieel. We hebben een huis! Met een kapotte riolering….
Gelukkig hebben we inmiddels super goed en regelmatig contact met de verkopende partij, het rioleringsprobleem konden we de afgelopen tijd dus in goed overleg met elkaar oplossen. Er moest een extra kruipluik worden gemaakt (daaaagggg mooie vloer!) en er kwam een loodgieter die zich door de drek een weg baande naar het lek. (r.e.s.p.e.c.t!) De details zal ik jullie hier besparen, het was namelijk nogal een vieze bedoening. Maar hey, nu dit ook gefixt was konden we ons dus volledig storten op de voorbereidingen voor de verbouwing.
Nu we ein-de-lijk een huis hebben gekocht komt er dus ook een eind aan deze blog. Na een lange zoektocht van Amsterdam tot Rotterdam hebben we uiteindelijk een huis gekocht in Nieuwegein. Dit had ik echt never nooit kunnen bedenken van tevoren. We kennen immers helemaal niemand daar. We waren er zelfs nog nooit geweest!
Van 10 hoog, uitkijkend over heel Amsterdam, gaan we nu naar een woonwijk in Nieuwegein. Dat wordt echt wel even wennen, maar ik kijk er ook enorm naar uit. Alleen al vanwege de ruimte. Het huis dat we hebben gekocht is echt groot! We hebben een garage/bijkeuken, een ruime zolder en we hebben zelfs twee badkamers! Gekkigheid. Dit leuke, niet standaard huis, hadden we nooit kunnen betalen als het in Amsterdam stond. En Nieuwegein is volgens mij hartstikke leuk. Het ligt centraal in Nederland, heeft een groot park (Oudegein), twee oude, gezellige dorpskernen (Jutphaas en Vreeswijk), een nieuwe groot winkelcentrum en met de tram zit je in 20 minuten in Utrecht. Dit riedeltje heb ik inmiddels al heel vaak opgedreund wanneer mensen vroegen waar we een huis hebben gekocht.
Deze plek heeft echt een imagoprobleem (Hopelijk onterecht, haha). “Spinvis woont in Nieuwegein!”, vulde Tijmen laatst enthousiast aan toen iemand ons weer fronsend aankeek na het nieuws over onze aanstaande verhuizing. Misschien is het self fulfilling prophecy, maar laat ons lekker enthousiast zijn.
Ik kijk er naar uit dat we Lloyd op een sleetje door de sneeuw trekken en dat hij zwaait naar kindjes van zijn school. Een duik nemen in het gigantische zwembad, een pizza halen in het oude dorp en met het pontje naar Vianen om een pannenkoek te eten. Ik kijk er naar uit dat ik volgend jaar zomer de deur naar de tuin openzet en daar dan direct heerlijk kan genieten van een zonnetje, in plaats van dat ik me onrustig voel binnen in de hete flat en denk ik MOET NU naar buiten. Het huis verlaten ging toch allemaal al wat minder spontaan sinds Lloyd er is. En het duurt tegenwoordig ook een poos voordat we up and running zijn, met de lift naar beneden gaan en buiten staan. Langs een drukke weg. Maar straks… straks hebben een rustig, kindvriendelijk straatje en een eigen tuin.
Wat ga ik allemaal niet missen aan Amsterdam? De cursor knippert een paar minuten op mijn beeldscherm terwijl ik hier heel hard over aan het nadenken ben. Het zijn de standaard antwoorden die in mij opkomen: de toenemende drukte… Ongemakkelijke liftpraatjes. Nee, laat ik eerlijk zijn, ik ga de stad gewoon hartstikke missen. Maar het is onbetaalbaar geworden. We betalen alleen al 160 euro per maand voor een parkeerplek.
De afgelopen paar jaar dacht ik vaak: “had ik maar…”. Hadden we een paar jaar geleden maar een huis gekocht. Dan was het nu zoveel makkelijker geweest om iets anders te kunnen kopen. Waarschijnlijk waren we dan de stad ook wel uitgegaan. Want heel leuk als je een huis met overwaarde kan verkopen. Je moet zelf ook weer ergens wonen. Toen ik samen ging wonen met Tijmen kwam ik uit een andere huurwoning in Amsterdam en hij uit een huurwoning in Den Haag. Meteen een huis samen kopen vond ik iets te spannend. Eerst maar even kijken hoe het loopt. En het liep! We hebben het hier zo heerlijk gehad, razendsnel in de kroeg of het terras, plakkerige kinderhandjes tegen het raam, wijzend naar de voorbij razende treinen. We hebben thuis muziek gemaakt met vrienden en gedanst, gehuild en gelachen en natuurlijk: Lloyd werd geboren en bracht hier zijn eerste levensjaar door.
Nu is het tijd voor een nieuw avontuur. Eerst gaan we twee maanden verbouwen en in januari gaan we verhuizen. Tips voor Utrecht en Nieuwegein zijn hartstikke welkom. Ik kijk er naar uit: een nieuwe plek om te wonen en eindelijk een eigen huis.
Charlotte Landman woont met haar vriend Tijmen en baby Lloyd in een huurappartement in Amsterdam. Voor Vereniging Eigen Huis deelt ze haar persoonlijke ervaringen met haar zoektocht naar een koophuis buiten de stad.
"Vanwege de hoge huurlasten en omdat we dolgraag een tuin willen, zijn we op zoek naar een koophuis. Ergens tussen Rotterdam en Amsterdam. Dat klinkt makkelijker dan het is."
