Nieuwegein, onze mogelijk nieuwe woonplaats. Nadat we een bod hadden uitgebracht tijdens de bezichtiging en het bod was geaccepteerd, bleken de volgende bezichtigingen tóch te zijn doorgegaan. En er was zelf een hoger bod gekomen. Huiliehuilie! Ging nou weer iemand anders er met ons droomhuis vandoor?
Om jullie niet te lang in spanning te houden, we zijn eruit gekomen met de verkoper. Het huis is ons van harte gegund. Gelukkig maar, want de champagne was inmiddels op. Ik dacht dat het zoeken naar een huis een gedoe was, maar nu begon de ellende pas echt. We zijn meteen langsgegaan bij een hypotheekadviseur. Na een week kwamen we erachter dat dit contact toch niet helemaal liep zoals we hoopten. We gingen op zoek naar een andere hypotheekadviseur en ondertussen moesten we een hoop informatie verzamelen om de financiering te kunnen regelen. Maar ook moest er nog een bouwtechnische keuring komen. Dat is sowieso altijd wel aan te raden denk ik, maar in dit geval was het echt noodzakelijk vanwege de Kwaaitaalvloer. Kwaaiwattes? Een vloer van de firma Kwaaitaal. Tijmen, mijn vader (en wikipedia!) legden mij uit dat de kwaaitaalvloer in het huis voor problemen kan gaan zorgen. Om het beton van de vloerdelen sneller te laten harden, is er destijds een spulletje aan toegevoegd. Ik citeer: het snelle harden had als voordeel dat de ochtendstort al in de middag uit de mal kon worden genomen, om plaats te maken voor de middagstort. Dit zorgde voor verdubbeling van de productie. Ff lekker snel bouwen, dacht die meneer Kwaaitaal! Het toegevoegde calciumchloride bleek alleen jaren later veel problemen te veroorzaken met betonrot als gevolg. En dat wil je niet in je vloer! Tenzij je graag het risico wil lopen dat je elk moment door de grond kan zakken. Nehhh...
Vanwege de bouwkundige achtergrond van Tijmen was het logisch dat hij bij de bouwkundige keuring zou zijn, maar ik ging ook mee. Het was immers een belangrijk moment en natuurlijk vond ik het ook veel te leuk om het huis nog eens te zien! Beetje jammer alleen dat ik diezelfde ochtend een ongelukje had en niet op mijn voet kon staan. Hinkelend en strompelend sleepte ik mezelf vooruit door de woonkamer. Boven ben ik niet meer geweest helaas. Al die trappen zijn niet zo hinkel-proof. Gelukkig is de verkoper een heel vriendelijke man en er werd goed voor mij gezorgd. (Dat schrijf ik, voor het geval hij dit leest. Straks wil hij opeens de koop nog laten ontbinden. Geintje. Echt, super aardige man!) Dezelfde middag moest ik een foto laten maken van mijn enkel in het ziekenhuis.
De vloer was niets mis mee volgens de keurder. Hij stak zijn hoofd in het kruipluik en dat was prima blijkbaar. Wel zoemden er wat vliegjes uit. Toen ik vroeg of dat misschien zorgwekkend was zei hij, lacherig en geruststellend, dat dit heel normaal was vanuit een kruipruimte. Oké. De buitenkant moet wel echt grondig worden aangepakt, het schilderwerk van de kozijnen bijvoorbeeld. Dat namen we mee in onze begroting voor de verbouwing en de totale hypotheekaanvraag.
Kortom: er kwam niets geks uit de keuring waardoor het koopfeest niet meer door zou gaan wat ons betreft. En wat betreft de verkoper ging het ook gewoon door. Dus hoppa, tekenen geblazen. Nu, na het tekenen van de koopakte, kunnen we niet meer terug. De verkoper kan ook niet meer terug. Oja en ik heb geen gebroken enkel. Tijd voor nog meer champagne dus!
We hebben een huis! In Nieuwegein! Ik heb dezelfde avond nog mijn Funda-alerts uitgezet en mijn profiel opgezegd. Want, wat kan er nu nog mis gaan? (cliffhanger!)
Charlotte Landman woont met haar vriend Tijmen en baby Lloyd in een huurappartement in Amsterdam. Voor Vereniging Eigen Huis deelt ze haar persoonlijke ervaringen met haar zoektocht naar een koophuis buiten de stad.
"Vanwege de hoge huurlasten en omdat we dolgraag een tuin willen, zijn we op zoek naar een koophuis. Ergens tussen Rotterdam en Amsterdam. Dat klinkt makkelijker dan het is."
