We begonnen met stap 1: een bezichtiging inplannen. En hiep hoi, we konden nog terecht. Dat was alvast gelukt deze keer. We drongen aan dat we op de eerste bezichtigingsdag nog langs konden komen, in plaats van op dag twee. Dat kan immers al te laat zijn.
We zouden de laatste kijkers van de bezichtiging zijn.
'Codewoord 'abort mission''
Stap 2: een strategie voor als we een bod uit wilde gaan doen. Tijmen en ik spraken van tevoren af dat als we in het echt net zo enthousiast zouden zijn als nu, dat we dan even zouden overleggen en dan ter plekke (ja, u leest het goed: ter plekke!) een
bod zouden uitbrengen. Oja, als het zou tegenvallen moesten we natuurlijk een codewoord hebben. Tijmen stelde de naam van een tropische vogel voor, maar ik hield het liever bij ‘abort mission!’ En dan zouden we daarna naar McDonald's gaan.
'Gewoon de vraagprijs bieden?'
Maar hoeveel konden we gaan bieden? We moesten wel alvast van tevoren bedenken wat er financieel mogelijk was en wat we het zelf waard vonden. Rekeninghoudend met het feit dat we een paar dingen wilde gaan verbouwen.
Onze conclusie was dat als we in het echt ook zo enthousiast waren, dat we de vraagprijs dan gewoon moesten gaan bieden. Wel met de voorwaarde dat we binnen 24 uur een reactie wilde op ons bod. En natuurlijk dat die andere bezichtigingsdag dan niet meer
doorging.
En zo geschiedde…. De dag van de bezichtiging liepen we rond en waren we allebei direct enthousiast. Liefde op het eerste gezicht! De keuken kon wel een opknapbeurt gebruiken en de badkamer gemoderniseerd en verder boven nieuw behang en een andere
vloer, maar niets shockings of iets dat enorm tegenviel. Het waren goede en realistische foto’s. Een leuke wenteltrap! Een vide! Een openhaard! Een garage / bijkeuken! Ja, ja, ja, ja! Ik zag mezelf in de winter al helemaal bij de openhaard zitten
met een wijntje. Of buiten in de tuin (ook met een wijntje).