‘’Als ik jullie was, zou ik ervoor gaan’’, dat was het advies waarmee de bouwkundige zijn technische keuring bezegelde. Geen dealbrekers, apen uit de mouw of addertjes onder het gras. Het eerste huis dat we bezichtigden bleek een degelijk en hard huis. Gelegen in een leuke buurt. We zagen ons er al helemaal wonen. Een bod uitbrengen voelde dus als een logische volgende stap, maar we moesten wel op een bedrag uitkomen lager dan de vraagprijs van 275.000 euro.
Met alles wat er nog aan het huis verspijkerd zou worden, wilden we ruimte overhouden om te kunnen klussen en verbouwen. Daarom mikten we op een bedrag van 260.000 euro. Er moest dus nog flink onderhandeld worden. We besloten daarom drastisch onder de vraagprijs ons eerste bod per mail uit te brengen. Wetende dat de verkopende partij hier nooit mee akkoord zou gaan, schreven we de makelaar dat -gezien er nog veel aan de woning moest gebeuren- onze polsstok niet verder reikte dan 248.500 euro. Toegegeven, we kozen voor zo’n onafgerond bedrag om de indruk te wekken dat we het grondig hadden overwogen. Het openingsbod stond, nu kon het spel der onderhandelen beginnen.
Een paar dagen later ben ik voor een opdrachtgever aan het werk aan de andere kant van het land. Het is een dag vol kleine tegenslagen; file, slecht weer, lunch vergeten, een eindeloos interview en een telefoon die, wanneer ik naar huis wil rijden, bijna leeg blijkt. Wel zie ik een hoop gemiste oproepen van Bas. Om mijn batterij te sparen voor de navigatie stuur ik een berichtje dat ik naar huis kom.
Thuis aangekomen plof ik vermoeid op de bank. Wat een rotdag. Bas komt naast me zitten met een grijns van oor tot oor. Hij vraagt hoe ik me voel? ‘’Verschrikkelijk’’, verzucht ik. ‘’Jammer’’, stelt Bas, ‘’Je zou je namelijk heel goed moeten voelen. We hebben net een huis gekocht’’, glundert hij terwijl hij een fles bubbels tevoorschijn haalt. Ik val bijna van de bank van verbazing. Dit had ik nooit verwacht!
Terwijl ik op pad was, is Bas door de makelaar benaderd. Blijkbaar had hij al een voice-mail bericht gemist en onbewust hard-to-get gespeeld. De makelaar belde met een laatste tegenbod, de ondergrens. Een kleine reconstructie van het gesprek:
Zij: ‘’Lager dan 262.500 euro gaan we niet’’, benadrukt ze.
‘’Helaas’’’, reageert Bas schamper, ‘’We hadden er best nog iets bovenop willen doen, maar dit is voor ons te
veel.’’
‘’Hoeveel dan?’’, vraagt de makelaar vervolgens.
‘’Maakt dat nog iets uit, dit was toch jullie laagste prijs?’’, antwoordt Bas.
‘’Ik kan
altijd bemiddelen’’, stelt ze.
‘’Middel dan maar’’, zegt Bas.
"Omdat we al hadden besproken dat 260.000 euro het bedrag was waarop we wilden uitkomen, durfde ik dat wel te doen. Al vond ik het wel heel lastig dat ik jou niet kon bereiken’’, vertelt Bas. Na zijn voorstel om te middelen hangt de makelaar op om te overleggen met de verkopers. Intussen probeert Bas mij nog tevergeefs te bellen. Tot zijn telefoon gaat: ‘’Gefeliciteerd, jullie hebben een huis gekocht’’, klinkt het aan de andere kant van de lijn.
Twee keer per maand schrijft Susanne de Bruin (25), freelance journalist uit Breda, over haar zoektocht naar een huis als starter op deze ontplofte woningmarkt.
"Je weet dat de concurrentie hoog is. Daardoor zijn we er elke dag wel mee bezig."
