Een grote tuin, ruime keuken, genoeg slaapkamers… Bewonderend keek ik om me heen in de nieuwe woning van vrienden. De buurt was knus, de afstand tot het centrum goed te behappen; maar het was wel een huurwoning. Dat zette me aan het denken. Is kopen wel zo zaligmakend?
Laat ik gelijk met de deur in huis vallen, ik verdenk mijzelf ervan het kopen van een huis lichtelijk te romantiseren. Als kind van een alleenstaande moeder ben ik opgegroeid in een huurhuis. Een fijn rijtjeshuis in het centrum van het Brabantse Oosterhout. Hoewel dat honderd procent als mijn thuis voelde, merkte je in kleine dingen dat het niet ons eigen huis was. Zo heeft mijn moeder pas na meer dan 10 jaar de ongezellige witte plavuizen van de vorige bewoners vervangen voor het laminaat dat ze zelf mooi vond. Puur omdat ze eigenlijk niet teveel geld in de woning wilde stoppen, wat natuurlijk ook begrijpelijk is.
En zo droom ik van een eigen huis, waarin alles van ons is en we niemand verantwoording hoeven af te leggen. Waarin we alles zelf mogen uitkiezen en kunnen doen en laten wat we willen. Maar waarvoor we ook alles zelf moeten betalen. Je krijgt zowel de lusten als de lasten, dat laatste vergeet ik nog weleens. Want hoe fijn is het dat ik gisterenavond gewoon de huurbaas kon bellen toen ik zag dat de CV-ketel lekt. Ik hoef er alleen een emmertje onder te zetten, verder lost een ander het voor me op. Hoe fijn is dat?
Twee keer per maand schrijft Susanne de Bruin (25), freelance journalist uit Breda, over haar zoektocht naar een huis als starter op deze ontplofte woningmarkt.
"Je weet dat de concurrentie hoog is. Daardoor zijn we er elke dag wel mee bezig."
