Onveilig gevoel in eigen huis

Het verhaal van Jacqueline Verhoeven

Jacqueline Verhoeven woont sinds 2012 met haar man in een vrijstaand huis uit 1900 in het rustige dorp Kekerdom. Het is niet zomaar een woning: het is een gezinshuis, waar ze jongeren met complexe problematiek 24 uur per dag opvangen. “We hebben zelf geen kinderen, maar via de jeugdzorg zijn er altijd jongeren bij ons in huis. Het is een plek met karakter, sfeer, rust en ruimte. Toen we hier voor het eerst binnenstapten, voelde het meteen goed.” Maar onder dat warme thuisgevoel schuilde een probleem dat een aantal jaren later echt zichtbaar werd: funderingsschade. “De keuken kwam los van de vloer, de schouw begon te scheuren. Het huis leek letterlijk te zakken.”

Scheuren en onzekerheid 

Bij de aankoop viel een grote scheur aan de zijkant al op, en in de schouw was een brede voeg uit elkaar gezakt. Op advies van Vereniging Eigen Huis schakelden ze een constructeur in. “Hij gaf aan dat het waarschijnlijk wel meeviel, maar adviseerde om een boom te verwijderen die veel vocht onttrok aan de grond. Dat vonden we lastig en hebben we niet gedaan.” Jarenlang bleef het huis stabiel, tot de droge zomer van 2018. 

Toen begonnen de zorgen. “De schouw en de keuken zakten. Hierdoor konden we letterlijk twee vingers steken tussen de steunbalken van de schouw en de schouw zelf en liet de keuken meer dan een centimeter los van de tegels.” De scheuren namen toe en werden steeds zichtbaarder. “We zagen voegen wijken, muren scheuren, deuren konden niet meer open of dicht en we kregen het gevoel dat het huis niet meer stabiel was. Vooral de kelder bleek een probleem: die trok de boel naar beneden, terwijl het huis erboven bleef staan. De buitenmuren kunnen dan naar buiten gaan wijken waardoor zelfs het dak naar beneden zou kunnen komen. Toen ik dat vroeg aan een expert zei hij zelfs: ‘Helemaal uitsluiten kunnen we dat niet.’ Dat zijn wel akelige opmerkingen. Ik schrok daar heel erg van en voelde me toen een hele tijd erg onveilig in mijn huis.”

Zoeken naar informatie 

Informatie vinden bleek lastig. “Er is veel te vinden, maar het kost enorm veel energie om alles uit te pluizen. En uiteindelijk komt het erop neer dat je zelf moet betalen, zonder echt zekerheid te hebben dat een bepaalde maatregel gaat helpen.” Ze probeerde ook via officiële instanties informatie te krijgen. “Ik heb contact gehad met het KCAF, maar dat voelde voor mij meer als een administratiekantoor. Je meldt iets, maar wat gebeurt er daarna?” Jacqueline kwam uiteindelijk via iemand in haar straat in contact met een betaalbare funderingsspecialist. “Dat gaf meer vertrouwen dan de grote commerciële bedrijven. Het helpt als je ervaringen kunt uitwisselen met buurtgenoten.”  

Herstel zonder garanties 

Jacqueline en haar man investeerden flink in herstelmaatregelen: zo’n 25 tot 30 duizend euro. “We zijn begonnen met het slaan van palen onder de buitenmuren. Dat leek voldoende, tot we ontdekten dat een deel van het huis ooit was aangebouwd en dat een binnenmuur eigenlijk een voormalige buitenmuur was. Daardoor moesten we ook daar de fundering herstellen en dat betekende dat we een deel van de vloer moesten vervangen.” Vervolgens werd er materiaal onder de vloer gespoten dat uitzet, in de hoop de verzakking te stabiliseren. “Maar op alles wat we hebben gedaan, kregen we geen garanties dat dit de problemen blijvend zou oplossen.” Ook optisch werd er veel aangepakt: “Mijn man is handig, dus we hebben zelf veel gedaan met pur en kit. Maar het voelt als oplapwerk.” De jongeren in huis merkten gelukkig weinig van de werkzaamheden. “Ze vroegen wel wat er gebeurde, maar het had gelukkig geen vervelende gevolgen voor hen.” 

Frustratie en toekomstzorgen 

Jacqueline vindt het frustrerend dat de herstelmaatregelen optisch weinig opleveren. “Je steekt er zoveel geld in, maar je ziet er niets van. Het huis wordt er niet mooier van. En er zijn nog steeds scheuren.” Ook heeft ze toekomstzorgen. “We zullen niet voor altijd  jongeren blijven opvangen en daarna is dit huis zo groot dat we het vermoedelijk een keer willen verkopen. Daar maak ik me wel zorgen over. Je moet dan eerlijk zijn over de staat van het huis. Maar wat betekent dat voor de verkoopbaarheid? Wie wil dan zo’n huis met een geschiedenis van funderingsproblemen?”  

Rol van de overheid 

Volgens Jacqueline moet de overheid meer verantwoordelijkheid nemen. “Ik snap dat er niet overal geld voor is, maar mensen die toevallig in een risicogebied wonen, kunnen dit niet alleen dragen. De overheid zou moeten meedenken over oplossingen, ook qua waterbeheer. Als ik hier naast het huis in de sloot kijk, staat die vaak droog, terwijl tien kilometer verderop in Duitsland altijd water staat. Ik denk dan wel dat het hier ook anders zou kunnen.” Ze pleit voor meer regie en ondersteuning. “Er is geen centrale plek waar je terecht kunt met vragen. Bedrijven bieden oplossingen, maar vaak vanuit commerciële belangen. Dat maakt het lastig om te weten wat echt helpt.” 

Ervaringen bundelen 

Wat Jacqueline mist, is een plek waar bewoners ervaringen kunnen delen. “We horen via via wel eens iets, maar het zijn toevalstreffers. Het zou goed zijn als gemeenten dat faciliteren, zodat je niet allemaal opnieuw het wiel hoeft uit te vinden.”  

Voorzichtig hoopvol 

Ondanks alles is Jacqueline voorzichtig hoopvol. “Het huis is wel een heel stuk verbeterd en het voelt weer veiliger dan voorheen, al is het vertrouwen niet 100 procent. Soms zie ik iets en vraag me af: was dit er al? Je wordt alerter.” Haar advies aan andere woningeigenaren: “Vraag rond in je buurt en laat herstel uitvoeren door een bedrijf waar anderen al tevreden over zijn.” 

Lees meer verhalen van huiseigenaren met funderingsproblemen